Երկու տարի առաջ այս նույն օրվա գիշերը՝ սեպտեմբերի 13-ի լուսաբացին, Սյունիքի վրա հարձակման ժամանակ ծանր վիրավորվեց տղաս՝ Դավիթը։ Չէր կարողանում շարժվել, դեռ մութ էր, սարի գագաթ, միայնակ... քիչ անց վիրավոր տղայիս գլխին կանգնեցին ազերիները և ժամեր անց նա զոհվեց։
Հայ գերիներին ու քաղբանտարկյալներին վերադարձնելու մեզ հասանելի երկու տարբերակ կա.
1. Եթե մենք փոխենք իշխանությունը ու կառուցենք պետություն, որը ունակ է լուրջ օպերացիաներ պլանավորել ու ստեղծել թակարդ Ադրբեջանի համար։ Սա արժանապատիվ, բայց երկարատև ճանապարհն է։
Բաքվում պահվող հայերի համար, որպես հանրություն, կարող ենք ընտրել գործողությունների երկու սցենար։ Առաջինը՝ լացել, պահանջել, հետո ցրվել տներով։ Մյուս սցենարը՝ մի կողմ դնել զգացմունքներն ու անցնել ռացիոնալ քայլերի։
Ով է վերջապես հովանավորում 7.2 տրիլիոն դրամի հասնող խաղադրույքների ընդունման բիզնեսը և կարո՞ղ են արդյոք աղքատսցող երկրի մոլախաղի մասնակիցները 2.5 մլրդ դոլարի խաղադրույքներ կատարել։
Հարցի վերաբերյալ կան մի քանի հանգույցներ։
Երթուղայինով տուն եմ վերադառնում, այսինքն այնտեղ, որտեղ հայրենազուրկս ապրում եմ ընտանիքով։ Լեփ-լեցուն «գազելում» ազատ տեղ չկար։ Նստածների մի մասը ջահելներ են։
Գոյութենական վտանգի առջև կանգնած պետությանն ու ժողովրդին կեղծ առաջնորդությամբ մոլորեցնողներն արժանի են դատապարտման ու պարսավանքի։ Քաղաքագիտական իմաստով այն ինչ հիմա տեղի է ունենում դասական պոպուլիզմի դրսևորում է, որտեղ պետությունը փրկելու ու ազգային շահերին վերադարձ կատարելու առերևույթ հռետորաբանությունը քողարկում է թաքնված դրդապատճառները՝ եսակենտրոնությունն ու իշխանատենչությունը:
ՔՊ-ն, իր պարագլխով, անդառնալի վնաս է պատճառել Հայաստանին և Արցախին՝ թշնամուն է հանձնել մեր հայրենիքը: Քաղաքագիտության դասական սահմանմամբ՝ այդ խմբակը կոլաբորացիոնիստական է, դավաճանական:
Ադրբեջանը պետական սահմանի մասին համաձայնագիր ունի միայն ՌԴ-ի հետ։ Մյուս երեք ցամաքային հարևանների՝ Վրաստանի, Հայաստանի Հանրապետության ու Իրանի հետ նման համաձայնագրեր չունի, այսինքն, այդ սահմանները փաստացի կամ պայմանական առկա են, բայց դրանք «միջազգայնորեն ճանաչված» չեն, քանի դեռ չկա «պետական սահմանի մասին» միջպետական համապատասխան համաձայնագիր...